Ο κήπος μου κι εγώ

Συμπληρώνεται ένας χρόνος που, από μικρή ζούγκλα, η αυλή του πατρικού μου σπιτιού προσπαθεί να ξαναγίνει κήπος. Τα γεράματα είχαν κάνει κατάληψη στο σώμα και το μυαλό της μητέρας μου τα τελευταία χρόνια και τα αγριόχορτα και τα δέντρα επωφελήθηκαν από αυτό. Είχαν φθάσει να κλείνουν εντελώς το οπτικό πεδίο όποιου με βαριά καρδιά τολμούσε να ρίξει μια ματιά από το παράθυρο της κουζίνας προς τα έξω. Οι γάτες εξαφανίζονταν ανενόχλητες πίσω από ένα αδιαπέραστο τείχος κλαδιών και η αγράμπελη είχε εξαφανίσει τον τοίχο κλείνοντας σαν Aσιάτης κατακτητής κάθε πρόσβαση από τα πλάγια.

Διαβάστε περισσότερα...