Συνέβη στην τελευταία σοβιετία: Οδηγώ βράδυ στην "εθνική οδό" Πατρών-Πύργου, σε έναν ακατάλληλο από κάθε άποψη δρόμο. Πριν από τα Λεχαινά το προπορευόμενο όχημα πλακώνεται στα φρένα. Φρενάρω και κόβω λίγο αριστερά, πατώντας οριακά τα καρφιά της διπλής διαχωριστικής γραμμής υποθέτοντας ότι τελευταία στιγμή θυμήθηκε να στρίψει δεξιά. Τότε βλέπω ότι ένας τροχονόμος έχει πεταχτεί στη μέση του δρόμου. Αφήνει το μπροστινό μου να περάσει και μου κάνει σήμα να σταματήσω. Έρχεται ζητάει δίπλωμα, άδεια, ασφαλιστήριο. Του τα δίνω.
Η πρώτη ερώτηση είναι τι δουλειά κάνω. Του λέω ιδιωτικός υπάλληλος. Επιμένει άγνωστο γιατί να μάθει που δουλεύω. Του λέω εργάζομαι σε εφημερίδα. Θέλει να μάθει οπωσδήποτε σε ποια.
Μου ζητάει να κατέβω και να πάμε προς το περιπολικό. Εκεί ο δεύτερος έχει αρχίσει ήδη να γράφει μια κλήση. Τους ρωτάω γιατί θα με γράψουν. Μου λένε για παράνομο προσπέρασμα. Απαντώ ότι δεν έκανα προσπέραση. Μου λένε ότι ήμουν έτοιμος να την κάνω. Λέω μπορεί, αλλά δεν την έκανα. Μου λέει εγώ θα γράψω ότι έκανες και το μαλλί θα πάει στα 450 ευρώ συν αφαίρεση του διπλώματος. Ο δεύτερος μου λέει πως αν γράψει ότι έτρεχα με 100 χιλιόμετρα το πρόστιμο είναι 350 ευρώ. Του λέω μα δεν πήγαινα με 100... Ζήτημα αν πήγαινα με 70. Τον ρωτώ αν με έπιασε με το ραντάρ που κρατάει. Μου λέει όχι, αλλά εγώ θα γράψω ότι πήγαινες με 100. Επιμένουν πολύ να μάθουν σε ποια εφημερίδα εργάζομαι και αν έχω σπίτι στην περιοχή.
Τους απαντώ να γράψουν οποία παράβαση θεωρούν ότι έκανα, οποία και αν είναι η ποινή. Μου λένε να μην στεναχωριέμαι και να μην αγχώνομαι. Τους απαντώ πως δεν αγχώνομαι, ούτε και στεναχωριέμαι. Μου λένε: εντάξει καλό παιδί φαίνεσαι, όλα είναι εντάξει με το αυτοκίνητο, νοικοκύρης είσαι, έχεις και σπίτι εδώ, θα σου γράψουμε τη μικρότερη κλήση ότι πήγαινες με 10 χιλιόμετρα πάνω από το όριο, το οποίο είναι 60 χιλιόμετρα την ώρα στο σημείο και αν την πληρώσεις σε δέκα ημέρες θα καθαρίσεις με 20 ευρώ. Όσο μιλάμε έχει συμπληρώσει την κλήση. Τους ρωτώ αν πρέπει οπωσδήποτε να με γράψουν για κάτι...
Εκείνη την ώρα περνάει ένα μαύρο Golf με προσπέραση στο αντίθετο ρεύμα, με πολλά, παρά πολλά χιλιόμετρα. Τους κοιτάω. Τι θες να κάνουμε μου λένε, αυτόν δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε.
Μου δίνουν την κλήση, μου λένε ξανά να μην στεναχωριέμαι και καλή νύχτα... Θέλω να βάλω τα κλάματα. Θέλω να κάνω εμετό. Μπαίνω στο αμάξι και μόνο η Χριστίνα ξέρει χωρίς να ρωτήσει πως αισθάνομαι. Ντροπή. Μόνο ντροπή.
Μα.Πα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου