Το εμβόλιο του Καλαζάρ που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά πέρυσι στην Ελλάδα ήταν «Θείο» δώρο. Οχι μόνο για τον Πλούτο. Αλλά και για εμένα. Και αυτό διότι έχω δει σκυλιά φίλων μου χτυπημένα από το Καλαζάρ να κάνουν χημειοθεραπείες. Κάποια να τα καταφέρνουν, ενώ κάποια άλλα όχι.
Eτσι πάντα είχα τον φόβο το καλοκαίρι να τον βγάζω βόλτα στο πάρκο πριν νυχτώσει, στις διακοπές να τον ψεκάζω με ό,τι σιτρονέλα κυκλοφορούσε και να τον έχω κλεισμένο στο ξενοδοχείο. Διότι εάν το σκυλί το τσιμπήσει η σκνίπα, πιθανότητα του μεταδίδει τη νόσο και δεν είναι ούτε εύκολη ούτε βέβαιη η θεραπεία του.
Πέρυσι για πρώτη φορά κυκλοφόρησε το εμβόλιο για το Καλαζάρ. Ηταν το πρώτο πράγμα που έκανα. Να ξεκινήσω τις δόσεις τον Μάρτιο, ώστε να έχει κάνει αντισώματα σε τρεις μήνες. Την πρώτη δόση την έκανε τον Μάρτιο. Όπως άφησε ο Πλούτο να φανεί, δεν ήταν και ό,τι πιο ανώδυνο γι’ αυτόν. Είχε κατατονία, φαινόταν κουρασμένος και δεν είχε καθόλου διάθεση. Ούτε για παιχνίδι με το μπαλάκι του. Ανησύχησα. Την επόμενη ημέρα το πρωί ξύπνησε με «κέφια». Έτρεχε, κουνούσε γρήγορα και νευρικά την ουρά του και πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι, πήγαινε και μου έδειχνε το λουρί του.
Ρώτησα την Μαρία, την κτηνίατρό του, και μου είπε ότι είναι φυσιολογικό, καθώς «εργάζεται» περισσότερο από το φυσιολογικό το ανοσοποιητικό του σύστημα για παράξει τα απαραίτητα αντισώματα. Το ίδιο έγινε και στη δεύτερη δόση του εμβολίου που έγινε ένα μήνα μετά, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Ισως και επειδή ήξερα πλέον και δεν ανησύχησα. Στην τρίτη δόση που έγινε επίσης ένα μήνα μετά, δεν εκδήλωσε καμία αλλαγή στη συμπεριφορά. Ηταν σαν αν μην το είχαμε κάνει.
Σημαντική η επανάληψη του εμβολίου
Το εμβόλιο, αλλά μόνο η μία δόση, θα πρέπει να ξαναγίνει την ίδια ημερομηνία που έγινε η τελευταία πέρυσι. Δηλαδή εάν κάποιος έκανε την τελευταία δόση τον Ιούνιο, θα πρέπει να κάνει και την αναμνηστική πάλι τον Ιούνιο.
