Ο Αρης (εμείς τον λέγαμε Αρη, κάποιοι από εσάς ίσως να του είχατε δώσει άλλο όνομα, αλλά μικρή σημασία έχει) ήταν ο πιο ήσυχος και εκείνος που έμοιαζε περισσότερο απ’ όλους στη μαμά. Οποιος έτυχε να ασχοληθεί λίγο μαζί του, θα ξέρει πως, αν και ο λιγότερο ζωηρός της παρέας, ήταν ο πιο τολμηρός. Ηθελε να εξερευνά πρώτος τα πάντα και δεν άφηνε τίποτα να του σταθεί εμπόδιο. Από τότε που ήταν μόνο λίγων ημερών και πρώτος έπεφτε μέσα στο μικρό μπολ με το γάλα, μέχρι και πριν από μερικές μέρες που στην αγωνία του να μας χαιρετήσει πήδηξε πάνω από τον φράχτη του συγκροτήματος!
Νόμιζα πως δεν είχε ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Αλλά μάλλον τελικά ενοχλούσε απλώς και μόνο η παρουσία του. Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω ποιος και γιατί θα ήθελε να σκοτώσει ένα σκυλάκι 7 μηνών. Δηλαδή, μπορεί να ξέρω τον λόγο, αλλά εξακολουθεί να μου είναι ακατανόητο το πώς κάποιος μπορεί να κάνει κάτι τόσο ασυγχώρητο.
Με στενοχωρεί ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι ακόμη και αν κάποιες φορές είχαμε σκεφτεί μια τέτοια εξέλιξη ως πιθανότητα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Και δυστυχώς ούτε τώρα μπορούμε…
Εύχομαι, μόνο, η Σπυριδούλα, η Αλμα και ο Οδυσσέας να είναι πιο τυχεροί.
Γεια σου μικρέ μου Αρη κι ευχαριστώ για τις -έστω λίγες- όμορφες στιγμές που μου χάρισες.
Χριστίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου