Με αφορμή το κείμενο του Παύλου Γεωργιάδη σχετικά με την Οργάνωση Γη και τη διοργάνωση της Συλλογικής Κουζίνας συνειδητοποιούμε πως οι κρατούσες οικονομικές συνθήκες μας επαναφέρουν σε συλλογικές δράσεις και θεσμούς με ιστορία αιώνων.
Σύμφωνα με αρκετούς μελετητές γαστρονομίας και εδεσματολόγους η ιδέα της συλλογικής κουζίνας ή κοινοτικού τραπεζιού (communal table) αποτελεί φαγητικό δάνειο εξ Αμερικής. Η βασική μορφή του έχει τις ρίζες της σε συνήθειες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού κατά τον 19ο και 20ο αιώνα.
Το γαστρο-κοινωνικό αυτό ρεύμα, ξεκίνησε από την ανάγκη να καταναλώνονται τα αγαθά της γης στον τόπο και το χρόνο παραγωγής τους (eat local). Με αυτό τον τρόπο αφενός μειώνεται η δαπάνη καυσίμων για να μεταφερθούν υλικά και προϊόντα σε μεγάλες αποστάσεις και αφετέρου ενισχύεται σημαντικά η τοπική αγορά, που -ως γνωστόν- λειτουργεί με τη μορφή αλυσίδας. Γι’αυτό το σκοπό τα τελευταία είκοσι χρόνια, σε πολλές αμερικάνικες πόλεις συνήθιζαν να ανταμώνουν τακτικά όσοι μοιράζονται το ενδιαφέρον για το καλό και αγνό έδεσμα. Διοργανώνονταν ανοιχτές λαϊκές αγορές από τους ίδιους τους παραγωγούς -μία τάση που εξαπλώνεται συνεχώς και στη χώρα μας μέσα από το κίνημα «χωρίς μεσάζοντες»- σε συγκεκριμένα σημεία και μέρες. Έτσι οι πελάτες γνωρίζουν τους καλλιεργητές- γεωργούς και τις μεθόδους τους ενώ παράλληλα συγχρωτίζονται foodies και απλοί καλοφαγάδες από διάφορες περιοχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου